Doodgaan op de Merapi vulkaan
Blijf op de hoogte en volg Tom & Tamar
20 Januari 2016 | Indonesië, Suroteleng Wetan
Hello lekkertjes,
Onze eerste dag in Yogyakarta, rond 9 zijn we opgestaan en gaan ontbijten. We wilden de duur van ons verblijf verlengen, maar helaas zat het helemaal volgeboekt. Toen zochten we naar een hotel in de buurt en vonden we er een op 100 meter afstand die ook nog goedkoper was en een centralere ligging had. Daar aangekomen moesten we nog wachten om te kunnen inchecken. We besloten een rondje buiten te gaan lopen. Toen we ingecheckt hadden vertelde een Noors meisje dat ze die avond een klim naar de top van de Merapi vulkaan had, om daar de zonsopgang te kunnen zien. Wij wilden ook nog zoiets doen, dus besloten we om mee te gaan.
Die middag hebben we met haar nog rondgelopen Door het centrum, op zoek naar een parade die zou plaatsvinden vanwege het jubileum van het leger. Echter konden we die nergens vinden en wist niemand er wat van. Tot we een meneer tegen kwamen die vertelde dat het pas om 17:00 zou beginnen. Hij stuurde ons door naar een art gallery. Hier werd kunst gemaakt met was op katoen of zijde. Het was heel mooi om te zien en het is erg arbeidsintensief. Hier hebben we nog even rondgekeken en zijn toen teruggegaan op zoek naar de parade. Echter konden we die nog steeds niet vinden, dus gingen we terug naar het hotel. Aangezien we om 21:45 zouden worden opgehaald voor de Merapi klim, zijn we toen nog eventjes gaan slapen.
Om 21:45 zaten we in de bus op weg naar de Merapi. Nog drie andere Nederlanders, een Duitser en het Noorse meisje gingen ook mee. Het duurde super lang voordat we op bestemming kwamen, normaal zouden we daar om half 1 zijn en nu kwamen we pas om 2 uur 's nachts aan. Na even wat koffie en thee te hebben gedronken en ons aan te hebben gekleed gingen we op pad.
We hadden ons redelijk dik aangekleed, want het was maar 10 graden. Aan het begin vonden we het een prima temperatuur en hadden we er veel zin in. Meteen kwamen we in letterlijk een hel terecht. De paden waren enorm steil, bestonden uit stenen, modder en boomwortels en de temperatuur bleek dus eigenlijk veel te hoog voor de hoeveelheid inspanning die het ons kostte. De paden die we probeerden te belopen waren uitgesleten Door water, dus als het had geregend hadden we een groot probleem gehad. De gidsen zeiden dan ook dat ze het alleen eng vonden wanneer het regende. Dit ivm de stroomversnellingen en het niet kunnen zien van waar je staat. Overal waren kuilen, losse stenen en gladde stukken. Het was zo enorm zwaar en hield maar niet op. Heel af en toe had je een recht stuk van 2 meter, maar voor de rest was het echt heel steil omhoog. Niemand klaagde echter, waardoor wij ons afvroegen of wij nou zo'n slechte conditie hadden. Bij de eerste stop ging iedereen los met klagen, ze hadden nog nooit zoiets intens gedaan en iedereen was drijfnat van het zweet. Kuiten waren enorm verzuurd en we waren pas op 1/4de. Wonder boven wonder zette iedereen door, wat best uitzonderlijk was volgens de gidsen, veel mensen geven op.
Het was letterlijk doodgaan de hele tocht van 4 uur omhoog lang. Nog nooit hebben we zoveel gezweet. Dit was echt overleven. Het enige wat dit zou kunnen overtreffen is alleen achtergelaten worden in de jungle en zelf moeten survivalen. Het was zo eng en intens! Bijna bovenaan kwam een nog zwaarder gedeelte, heel los zand waar je redelijk in wegzakte. Hier stond iedereen op het punt om op te geven, maar dankzij de ondersteuning van de gidsen zette iedereen door. Naar de top gaan is officieel verboden, dus we deden iets compleet illegaals, wat de angst niet echt weg liet gaan. Het laatste stukje was echt bergbeklimmen, maar dan zonder touwen en helmen. Dit zou in Nederland echt onmogelijk zijn om te kunnen doen. We grepen ons vast aan rotsen om niet te vallen. Een stapje verkeerd en het was met je gedaan. Er gaan dan ook vaak mensen dood. Niet heel gek wetende dat het een van de 16 meest gevaarlijke vulkanen ter wereld is. Twee weken geleden is er nog een stel overleden wat een selfie wilde maken. De gidsen zeiden dat ze vaak mensen hadden zien sterven, dus wij hoopten dat wij die dag niet ook op het doodslijstje zouden staan.
Eindelijk kwamen we dan boven en wat was dat adembenemend mooi! De hele tocht doodgaan was het compleet waard. We waren allemaal enorm trots op onzelf, niemand had verwacht dat we tot zoiets in staat waren. Als we dit van te voren hadden geweten, hadden we het waarschijnlijk afgeblazen. We hebben onszelf echt tot het uiterste gepusht. Je kon prachtig over de hele omgeving uitkijken, waar nog meer vulkanen te zien waren. Ook kon je de zwaveldampen zien en ruiken. Het was zo gaaf en mooi! Het stuk waar we op zaten was ongeveer 2 meter breed, dus ook daar moesten we goed oppassen, anders stortte je de afgrond in. Dit is het heftigste wat we ooit hebben meegemaakt. Na de nodige foto's en een tijdje te hebben gezeten, wilde iedereen graag terug. We begonnen behoorlijk af te koelen. Iedereen dacht dat het afdalen vast sneller zou gaan. Maar nee dat klopte totaal niet. Het duurde misschien zelfs nog langer omdat de zwaartekracht ons tegenwerkte op die steile gladde stukken. Iedereen viel super vaak en ook de afdaling bestond uit heel veel zweet en angst. Nu was het licht en konden we dus goed zien zonder hoofdlamp waar we gelopen hadden. Niemand snapte Hoe we in godsnaam omhoog waren gekomen, de paden waren zo onbeloopbaar! Na weer 4 uur naar te hebben afgedaald konden we eindelijk naar huis. Rond 13:00 op donderdag 21 januari kwamen we aan en kropen we lekker in onze bedjes. De hele dag hebben we verder geslapen.
Wat was dit een ongelooflijke ervaring, dit was de heftigste, maar ook de beste dag van ons leven. We hadden niet verwacht dat we tot zoiets in staat waren en zijn dan ook super trots dat we hebben doorgezet. Het is je echt niet voor te stellen hoe zwaar dit was. Een dikke aanrader maar ook een afrader. De klim is enorm eng en zwaar, maar ook heel belonend met het uitzicht en het feit dat je jezelf heftig overtreft. Wel was het enorm gevaarlijk en zeggen we dan ook; 1 keer en nu nooit meer.
Voor de foto's hebben we een nieuw album van Indonesië:
https://goo.gl/photos/NuvfbBD6HZwhDSXL8
Heel veel liefs van de nog blij dat we leven mensjes, Tom en Tamar
Onze eerste dag in Yogyakarta, rond 9 zijn we opgestaan en gaan ontbijten. We wilden de duur van ons verblijf verlengen, maar helaas zat het helemaal volgeboekt. Toen zochten we naar een hotel in de buurt en vonden we er een op 100 meter afstand die ook nog goedkoper was en een centralere ligging had. Daar aangekomen moesten we nog wachten om te kunnen inchecken. We besloten een rondje buiten te gaan lopen. Toen we ingecheckt hadden vertelde een Noors meisje dat ze die avond een klim naar de top van de Merapi vulkaan had, om daar de zonsopgang te kunnen zien. Wij wilden ook nog zoiets doen, dus besloten we om mee te gaan.
Die middag hebben we met haar nog rondgelopen Door het centrum, op zoek naar een parade die zou plaatsvinden vanwege het jubileum van het leger. Echter konden we die nergens vinden en wist niemand er wat van. Tot we een meneer tegen kwamen die vertelde dat het pas om 17:00 zou beginnen. Hij stuurde ons door naar een art gallery. Hier werd kunst gemaakt met was op katoen of zijde. Het was heel mooi om te zien en het is erg arbeidsintensief. Hier hebben we nog even rondgekeken en zijn toen teruggegaan op zoek naar de parade. Echter konden we die nog steeds niet vinden, dus gingen we terug naar het hotel. Aangezien we om 21:45 zouden worden opgehaald voor de Merapi klim, zijn we toen nog eventjes gaan slapen.
Om 21:45 zaten we in de bus op weg naar de Merapi. Nog drie andere Nederlanders, een Duitser en het Noorse meisje gingen ook mee. Het duurde super lang voordat we op bestemming kwamen, normaal zouden we daar om half 1 zijn en nu kwamen we pas om 2 uur 's nachts aan. Na even wat koffie en thee te hebben gedronken en ons aan te hebben gekleed gingen we op pad.
We hadden ons redelijk dik aangekleed, want het was maar 10 graden. Aan het begin vonden we het een prima temperatuur en hadden we er veel zin in. Meteen kwamen we in letterlijk een hel terecht. De paden waren enorm steil, bestonden uit stenen, modder en boomwortels en de temperatuur bleek dus eigenlijk veel te hoog voor de hoeveelheid inspanning die het ons kostte. De paden die we probeerden te belopen waren uitgesleten Door water, dus als het had geregend hadden we een groot probleem gehad. De gidsen zeiden dan ook dat ze het alleen eng vonden wanneer het regende. Dit ivm de stroomversnellingen en het niet kunnen zien van waar je staat. Overal waren kuilen, losse stenen en gladde stukken. Het was zo enorm zwaar en hield maar niet op. Heel af en toe had je een recht stuk van 2 meter, maar voor de rest was het echt heel steil omhoog. Niemand klaagde echter, waardoor wij ons afvroegen of wij nou zo'n slechte conditie hadden. Bij de eerste stop ging iedereen los met klagen, ze hadden nog nooit zoiets intens gedaan en iedereen was drijfnat van het zweet. Kuiten waren enorm verzuurd en we waren pas op 1/4de. Wonder boven wonder zette iedereen door, wat best uitzonderlijk was volgens de gidsen, veel mensen geven op.
Het was letterlijk doodgaan de hele tocht van 4 uur omhoog lang. Nog nooit hebben we zoveel gezweet. Dit was echt overleven. Het enige wat dit zou kunnen overtreffen is alleen achtergelaten worden in de jungle en zelf moeten survivalen. Het was zo eng en intens! Bijna bovenaan kwam een nog zwaarder gedeelte, heel los zand waar je redelijk in wegzakte. Hier stond iedereen op het punt om op te geven, maar dankzij de ondersteuning van de gidsen zette iedereen door. Naar de top gaan is officieel verboden, dus we deden iets compleet illegaals, wat de angst niet echt weg liet gaan. Het laatste stukje was echt bergbeklimmen, maar dan zonder touwen en helmen. Dit zou in Nederland echt onmogelijk zijn om te kunnen doen. We grepen ons vast aan rotsen om niet te vallen. Een stapje verkeerd en het was met je gedaan. Er gaan dan ook vaak mensen dood. Niet heel gek wetende dat het een van de 16 meest gevaarlijke vulkanen ter wereld is. Twee weken geleden is er nog een stel overleden wat een selfie wilde maken. De gidsen zeiden dat ze vaak mensen hadden zien sterven, dus wij hoopten dat wij die dag niet ook op het doodslijstje zouden staan.
Eindelijk kwamen we dan boven en wat was dat adembenemend mooi! De hele tocht doodgaan was het compleet waard. We waren allemaal enorm trots op onzelf, niemand had verwacht dat we tot zoiets in staat waren. Als we dit van te voren hadden geweten, hadden we het waarschijnlijk afgeblazen. We hebben onszelf echt tot het uiterste gepusht. Je kon prachtig over de hele omgeving uitkijken, waar nog meer vulkanen te zien waren. Ook kon je de zwaveldampen zien en ruiken. Het was zo gaaf en mooi! Het stuk waar we op zaten was ongeveer 2 meter breed, dus ook daar moesten we goed oppassen, anders stortte je de afgrond in. Dit is het heftigste wat we ooit hebben meegemaakt. Na de nodige foto's en een tijdje te hebben gezeten, wilde iedereen graag terug. We begonnen behoorlijk af te koelen. Iedereen dacht dat het afdalen vast sneller zou gaan. Maar nee dat klopte totaal niet. Het duurde misschien zelfs nog langer omdat de zwaartekracht ons tegenwerkte op die steile gladde stukken. Iedereen viel super vaak en ook de afdaling bestond uit heel veel zweet en angst. Nu was het licht en konden we dus goed zien zonder hoofdlamp waar we gelopen hadden. Niemand snapte Hoe we in godsnaam omhoog waren gekomen, de paden waren zo onbeloopbaar! Na weer 4 uur naar te hebben afgedaald konden we eindelijk naar huis. Rond 13:00 op donderdag 21 januari kwamen we aan en kropen we lekker in onze bedjes. De hele dag hebben we verder geslapen.
Wat was dit een ongelooflijke ervaring, dit was de heftigste, maar ook de beste dag van ons leven. We hadden niet verwacht dat we tot zoiets in staat waren en zijn dan ook super trots dat we hebben doorgezet. Het is je echt niet voor te stellen hoe zwaar dit was. Een dikke aanrader maar ook een afrader. De klim is enorm eng en zwaar, maar ook heel belonend met het uitzicht en het feit dat je jezelf heftig overtreft. Wel was het enorm gevaarlijk en zeggen we dan ook; 1 keer en nu nooit meer.
Voor de foto's hebben we een nieuw album van Indonesië:
https://goo.gl/photos/NuvfbBD6HZwhDSXL8
Heel veel liefs van de nog blij dat we leven mensjes, Tom en Tamar
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
