Twijfels over de lieve Olifantjes
Blijf op de hoogte en volg Tom & Tamar
16 Maart 2016 | Thailand, Chiang Mai
Hoi Dancing Queens,
Voor onze foto's:
https://goo.gl/photos/QULKp2TNWczAJbg19
Op 16 maart zijn we dus vroeg opgestaan en vertrokken richting het olifanten kamp. We hadden onze dagrugzakken meegenomen met daarin de spullen die we voor 2 dagen en een nacht nodig zouden hebben. De grote backpacks hadden we achter gelaten in het hotel. We werden opgepikt door een minivan en die bracht ons verderop naar een jeep. Wat je veel ziet in Azië is dat touroperators jeeps hebben die zijn omgebouwd tot toeristenbusjes. De reden dat ze jeeps hebben is omdat je vaak naar moeilijke terreinen gaat, waar een normaal busje niet kan komen. Ze hebben dus een overkapping over de laadbak van de jeep gemaakt met daarin aan weerszijden van de buitenkant bankjes. Je zit dus tegenover elkaar in de jeep met aan de ene kant de chauffeurs en aan de andere kant de rest van het verkeer.
We hebben een uur in de jeep gezeten, totdat we aankwamen bij een markt waar we even wat te eten konden kopen en waar de mensen van het olifantenpark eten en drinken kochten voor de toeristen die dag. Want eten en drinken waren bij de prijs inbegrepen. Dit wisten we pas achteraf waardoor Tamar en ik veel eten en drinken hadden gekocht om even goed te ontbijten, zodat we er die dag tegen zouden kunnen. Nadat we gestopt waren bij de markt zijn we doorgereden naar het park. Het laatste stuk van de rit ging over een heel hobbelig zandpad met veel bochten, wat echt heel vervelend was. Ook waaide er veel stof op wat in je ogen, mond en neus kwam.
Hierna waren we in het kleine plaatsje aangekomen. Het was een leuk gezicht want er stonden een paar huisjes en voor de rest lag het in de bergen met allemaal gewassen en bomen eromheen. Het dorp was vrij nieuw en alles zag er keurig uit. Er was al een heel buffet voor ons klaargemaakt, zodat we voor de tweede keer ontbijt hadden. Hierna gingen we de olifanten voeten. We kregen allemaal een hesje aan en suikerriet mee. Het hesje was bedoeld voor de olifanten, zodat ze zich ermee vertrouwd zouden voelen, aangezien elke toerist dit aantrekt. Het suikerriet was bedoeld om de olifanten te voeren. Hierna gingen we nog een soort vitamine shot maken voor de olifanten door allerlei producten door elkaar te stampen. We hadden het nog even geproefd en het smaakte zoetzuur, op zich niet heel verkeerd.
We werden toen naar de olifanten toe geleid, zodat we ze konden gaan voeren. De olifanten kwamen aangelopen met hun begeleiders. Deze hadden wel een stok met een punt eraan bij zich, maar de punt was van bamboe, dus het wel wat diervriendelijker. Ook sloegen ze hier gelukkig niet mee, maar zette ze die achter het oor van de olifant om hem een beetje te kunnen sturen als het nodig was.Toch hadden we al met al wel wat mixed emotions, doordat we het nog wel wat diervriendelijker verwacht hadden. Het hele doel van de olifantenparken rond Chiang Mai is juist dat de olifanten na een zwaar leven te hebben gehad worden opgevangen, dat ze verzorgd worden en nog in enigszins de natuur de rest van hun leven kunnen leven. Veel olifanten zijn gebruikt in houtwerkplaatsen om hout te verslepen of in de toeristenindustrie waar ze uren lang per dag toeristen op hun rug moesten dragen. In het park waar wij waren, zag je aan de huisjes dat het vrij nieuw was en het er heel mooi uit zag.
Zou de toeristenindustrie zich gaan verplaatsen van het rijden met olifanten naar deze opvangkampen? Want waarom zouden ze anders een heel mooi dorp bouwen voor die twee olifanten die ze daar hadden, die gewoon een natuurlijke dood zouden sterven? Zouden ze na deze olifanten andere olifanten kopen, zodat je weer een heel nieuwe toeristensector krijgt. Rond Chiang Mai zag je al dat er tientallen olifanten opvangkampen zaten. Zouden alle olifanten in deze parken hun laatste dagen in vrede kunnen leven of is de aandacht van de toeristen m.b.t. olifanten aan het verschuiven van het rijden op olifanten naar het verzorgen van zielige olifanten?
Je zag aan alle faciliteiten en de dorpsbewoners dat ze afhankelijk waren van de toeristen en verderop de dag hoorden we ook dat dit park veel concurrentie had van andere parken en dat ze er alles aan deden om het beste park te zijn. Ook haalden ze aan dat de olifanten veel geld kosten, dus dat dat wel terug verdient moet worden, terwijl Tamar en ik dachten dat locals een plek waren gestart om olifanten op te vangen en dat toeristen naderhand pas waren gekomen, omdat ze van het goede werk hadden gehoord.
Maar goed, we gingen dus de olifanten voeren. Die voerden we dus met suikerriet. We probeerden andere producten, zoals ananas, maar dat wilden de olifanten niet. Dit is op zich wel een goed teken, want als ze kieskeurig worden in het eten, betekent het wel dat ze genoeg te eten krijgen. Al weten we niet of suikerriet wel zo goed is voor de olifanten. Misschien eten ze andere dingen niet zo makkelijk uit de handen van toeristen, waardoor toeristen het minder leuk vinden? Weer iets om over na te denken.
Ondanks alles was het voeren leuk en kwamen we wel tot de conclusie dat dit op in het natuur leven van olifanten na wel een goed alternatief was voor hen. Ze hadden namelijk, zo te zien, genoeg te eten (olifanten eten 2 tot 300 kilogram per dag) en hun leefgebied was best groot.
Toch kwamen de olifanten niet uit hun zelf, de trainers haalden hun op. Dat is dus niet uit vrije wil van de olifanten.
Maar goed, de olifanten hadden inmiddels al het suikerriet wat we ze voerden opgegeten. We hadden voor het eerst in ons leven een olifant aangeraakt (hun huid is heel hard en harig) en we hebben wel gelachen omdat de olifanten te veel tegelijkertijd proberen te eten en de hele tijd met hun slurven in de tassen met suikerriet gaan om zelf eten te pakken. Dat was dus wel leuk!
Hierna hebben we weer even een pauze gehad en wat gegeten. Toen zijn we naar de mudpool gegaan om de olifanten met modder in te smeren. Hier werden ze dus weer heengeleid door hun trainers, niet uit eigen wil, en ze moesten ook van de trainers op de grond liggen zodat we ze met modder in konden smeren. Dit doen de olifanten in het wild ook, dus zo erg is het niet, maar de manier waarop hadden we dus weer wat tegenstrijdige gedachten bij. We hebben ze ingesmeerd met modder, wat erg leuk was. Daarna zijn we met z'n allen naar een rivier gelopen, waar we de olifanten gewassen en geborsteld hebben.
Ook hier moesten ze liggen van de olifantentrainers en werden er ook foto's gemaakt. Het had wel een groot 'even een toeristenfoto maken'- gehalte, maar al met al hebben we de dieren geen kwaad gedaan en hebben we ze ingesmeerd met modder, gevoerd en gewassen. Beter dan alle andere alternatieven (behalve wildlife) dus! Ook zijn we maar een uur met de olifanten geweest, de rest van de dag konden ze hun zelf gaan vermaken in het afgezette stuk bos. Het bos was erg groot, dus we hopen dat ze gewoon rond konden lopen en niet ergens vast zitten, maar misschien moeten we ook niet zo wantrouwend zijn.
Na het wassen zijn we doorgelopen naar een riviertje met een waterval, waar we pootje hebben kunnen baden. Hierna zijn er terug gelopen en hebben we nog wat snacks gegeten. Alle dagtoeristen, dat waren iedereen behalve Tamar en Tom, gingen weg en wij bleven dus over. Aangezien we maar een uur met de olifanten waren geweest en voor de rest een beetje bij de waterval hadden gezeten en hadden gegeten hadden we zo iets van 'wat moeten we hier nog zo lang doen?' Het was inmiddels pas 4 uur, dus we zouden nog wel 24 uur hebben. Een dag leek voldoende te zijn. We hebben wat gedronken en hoorde toen van een van de locals dat er een hond puppies had gekregen. We gingen daar kijken en zagen dat ze héél klein waren. Ze bleken ook pas een week oud te zijn. De moeder liet ons bij de puppies, zodat we die even konden aaien. Al snel zagen we dat de puppies onder de vlooien zaten, dus hebben we die proberen weg te halen.
Hierna werd er al vrij snel donker en was er geen licht, want er was geen electriciteitsnet in het dorp. De local bij wie we verbleven was teruggekomen uit een ander dorp met boodschappen en hierna zijn we hem mee gaan helpen met koken. Althans, we zijn wat groeten en de kip gaan snijden, want hij wilde allemaal dingen koken waarvan we nog nooit gehoord hadden. Het was heel erg leuk om met hem te praten, want hij kwam echt uit een dorp met een paar inwoners even verderop en hoorden dat het leven in een dorp voor hem wel zwaar is.
Hij had de taak op zich gekregen om alle oudere mensen in het dorp te verzorgen, en moest voor de rest zwaar werk doen in de rijstvelden van z'n ouders. Veel geld had jij niet, dus hij at bijvoorbeeld niet vaak vlees, dus dat zag hij als een luxe. Om af en toe geld bij te verdienen hakte hij een boom om, om het hout te verkopen. Wij denken dus dat er veel bossen sneuvelen in Azië, wat overigens ook zo is, maar hij ziet het als een extra zakcentje, wat ook wel weer begrijpelijk is.
Wij voelden ons dus wel een beetje ongemakkelijk, aangezien hij een echt feestmaal voor ons aan het klaarmaken was mét vlees en met heel veel bijgerechten. Hij heeft twee uur gekookt voor ons en we hadden veel te veel eten. Het was de bedoeling dat dat allemaal voor ons was, maar we hebben de mensen die nog over waren in het dorp mee laten eten, want er was toch genoeg en anders moesten ze rijst met bonen eten. Het is dan ook typisch om te zien dat wij als jongen toeristen toch al zo ontzettend meer geld hebben dan de oudste dorpsbewoners, die dus allemaal rijst met bonen aten, aangezien de rest te duur was. En het was ook wel dubbel dat ze dan zo ontzettend veel en lekker eten voor ons klaarmaken, wat voor de toeristen als normale maaltijd wordt gezien en voor hun als een feestmaal wat ze eens per jaar eten wordt gezien.
Tijdens en na het eten hebben we nog met de locals gepraat en vonden we het al met al een ervaring en waren we blij dat we nog een nacht waren gebleven. Om een uur of 9 waren we moe, mede doordat er eigenlijk niet veel meer te doen was en er eigenlijk amper licht was, waardoor het veel later leek. We zijn toen al gaan slapen en we sliepen in een bamboe hutje in het dorp. De dorpelingen hadden ons bed al mooi klaargemaakt, waardoor ons beeld van vriendelijke dorpsbewoners nog maar even onderstreept werd.
We sliepen daarna onder een klamboe, wat wel heel sfeervol was. We voelden ons net Tarzan en Jane midden in de jungle in ons bamboehutje met klamboe. Al met al was het een geslaagde dag, ondanks dat we het niet zeker weten wat de intenties van de dorpsbewoners met het park is. Het lijkt ons ook best wel goed geld verdienen, aangezien het een super dure activiteit is om te doen. Dus dat is voor de dorpsbewoners weer aantrekkelijk, omdat ze anders zwaar werk moeten verrichten tegen weinig geld in de rijstvelden, waardoor de vraag weer oprijst of het park er voor de mens of de olifant is. Wij hopen in ieder geval dat het voor beiden bijdraagt aan een beter leven.
Kusjes
Voor onze foto's:
https://goo.gl/photos/QULKp2TNWczAJbg19
Op 16 maart zijn we dus vroeg opgestaan en vertrokken richting het olifanten kamp. We hadden onze dagrugzakken meegenomen met daarin de spullen die we voor 2 dagen en een nacht nodig zouden hebben. De grote backpacks hadden we achter gelaten in het hotel. We werden opgepikt door een minivan en die bracht ons verderop naar een jeep. Wat je veel ziet in Azië is dat touroperators jeeps hebben die zijn omgebouwd tot toeristenbusjes. De reden dat ze jeeps hebben is omdat je vaak naar moeilijke terreinen gaat, waar een normaal busje niet kan komen. Ze hebben dus een overkapping over de laadbak van de jeep gemaakt met daarin aan weerszijden van de buitenkant bankjes. Je zit dus tegenover elkaar in de jeep met aan de ene kant de chauffeurs en aan de andere kant de rest van het verkeer.
We hebben een uur in de jeep gezeten, totdat we aankwamen bij een markt waar we even wat te eten konden kopen en waar de mensen van het olifantenpark eten en drinken kochten voor de toeristen die dag. Want eten en drinken waren bij de prijs inbegrepen. Dit wisten we pas achteraf waardoor Tamar en ik veel eten en drinken hadden gekocht om even goed te ontbijten, zodat we er die dag tegen zouden kunnen. Nadat we gestopt waren bij de markt zijn we doorgereden naar het park. Het laatste stuk van de rit ging over een heel hobbelig zandpad met veel bochten, wat echt heel vervelend was. Ook waaide er veel stof op wat in je ogen, mond en neus kwam.
Hierna waren we in het kleine plaatsje aangekomen. Het was een leuk gezicht want er stonden een paar huisjes en voor de rest lag het in de bergen met allemaal gewassen en bomen eromheen. Het dorp was vrij nieuw en alles zag er keurig uit. Er was al een heel buffet voor ons klaargemaakt, zodat we voor de tweede keer ontbijt hadden. Hierna gingen we de olifanten voeten. We kregen allemaal een hesje aan en suikerriet mee. Het hesje was bedoeld voor de olifanten, zodat ze zich ermee vertrouwd zouden voelen, aangezien elke toerist dit aantrekt. Het suikerriet was bedoeld om de olifanten te voeren. Hierna gingen we nog een soort vitamine shot maken voor de olifanten door allerlei producten door elkaar te stampen. We hadden het nog even geproefd en het smaakte zoetzuur, op zich niet heel verkeerd.
We werden toen naar de olifanten toe geleid, zodat we ze konden gaan voeren. De olifanten kwamen aangelopen met hun begeleiders. Deze hadden wel een stok met een punt eraan bij zich, maar de punt was van bamboe, dus het wel wat diervriendelijker. Ook sloegen ze hier gelukkig niet mee, maar zette ze die achter het oor van de olifant om hem een beetje te kunnen sturen als het nodig was.Toch hadden we al met al wel wat mixed emotions, doordat we het nog wel wat diervriendelijker verwacht hadden. Het hele doel van de olifantenparken rond Chiang Mai is juist dat de olifanten na een zwaar leven te hebben gehad worden opgevangen, dat ze verzorgd worden en nog in enigszins de natuur de rest van hun leven kunnen leven. Veel olifanten zijn gebruikt in houtwerkplaatsen om hout te verslepen of in de toeristenindustrie waar ze uren lang per dag toeristen op hun rug moesten dragen. In het park waar wij waren, zag je aan de huisjes dat het vrij nieuw was en het er heel mooi uit zag.
Zou de toeristenindustrie zich gaan verplaatsen van het rijden met olifanten naar deze opvangkampen? Want waarom zouden ze anders een heel mooi dorp bouwen voor die twee olifanten die ze daar hadden, die gewoon een natuurlijke dood zouden sterven? Zouden ze na deze olifanten andere olifanten kopen, zodat je weer een heel nieuwe toeristensector krijgt. Rond Chiang Mai zag je al dat er tientallen olifanten opvangkampen zaten. Zouden alle olifanten in deze parken hun laatste dagen in vrede kunnen leven of is de aandacht van de toeristen m.b.t. olifanten aan het verschuiven van het rijden op olifanten naar het verzorgen van zielige olifanten?
Je zag aan alle faciliteiten en de dorpsbewoners dat ze afhankelijk waren van de toeristen en verderop de dag hoorden we ook dat dit park veel concurrentie had van andere parken en dat ze er alles aan deden om het beste park te zijn. Ook haalden ze aan dat de olifanten veel geld kosten, dus dat dat wel terug verdient moet worden, terwijl Tamar en ik dachten dat locals een plek waren gestart om olifanten op te vangen en dat toeristen naderhand pas waren gekomen, omdat ze van het goede werk hadden gehoord.
Maar goed, we gingen dus de olifanten voeren. Die voerden we dus met suikerriet. We probeerden andere producten, zoals ananas, maar dat wilden de olifanten niet. Dit is op zich wel een goed teken, want als ze kieskeurig worden in het eten, betekent het wel dat ze genoeg te eten krijgen. Al weten we niet of suikerriet wel zo goed is voor de olifanten. Misschien eten ze andere dingen niet zo makkelijk uit de handen van toeristen, waardoor toeristen het minder leuk vinden? Weer iets om over na te denken.
Ondanks alles was het voeren leuk en kwamen we wel tot de conclusie dat dit op in het natuur leven van olifanten na wel een goed alternatief was voor hen. Ze hadden namelijk, zo te zien, genoeg te eten (olifanten eten 2 tot 300 kilogram per dag) en hun leefgebied was best groot.
Toch kwamen de olifanten niet uit hun zelf, de trainers haalden hun op. Dat is dus niet uit vrije wil van de olifanten.
Maar goed, de olifanten hadden inmiddels al het suikerriet wat we ze voerden opgegeten. We hadden voor het eerst in ons leven een olifant aangeraakt (hun huid is heel hard en harig) en we hebben wel gelachen omdat de olifanten te veel tegelijkertijd proberen te eten en de hele tijd met hun slurven in de tassen met suikerriet gaan om zelf eten te pakken. Dat was dus wel leuk!
Hierna hebben we weer even een pauze gehad en wat gegeten. Toen zijn we naar de mudpool gegaan om de olifanten met modder in te smeren. Hier werden ze dus weer heengeleid door hun trainers, niet uit eigen wil, en ze moesten ook van de trainers op de grond liggen zodat we ze met modder in konden smeren. Dit doen de olifanten in het wild ook, dus zo erg is het niet, maar de manier waarop hadden we dus weer wat tegenstrijdige gedachten bij. We hebben ze ingesmeerd met modder, wat erg leuk was. Daarna zijn we met z'n allen naar een rivier gelopen, waar we de olifanten gewassen en geborsteld hebben.
Ook hier moesten ze liggen van de olifantentrainers en werden er ook foto's gemaakt. Het had wel een groot 'even een toeristenfoto maken'- gehalte, maar al met al hebben we de dieren geen kwaad gedaan en hebben we ze ingesmeerd met modder, gevoerd en gewassen. Beter dan alle andere alternatieven (behalve wildlife) dus! Ook zijn we maar een uur met de olifanten geweest, de rest van de dag konden ze hun zelf gaan vermaken in het afgezette stuk bos. Het bos was erg groot, dus we hopen dat ze gewoon rond konden lopen en niet ergens vast zitten, maar misschien moeten we ook niet zo wantrouwend zijn.
Na het wassen zijn we doorgelopen naar een riviertje met een waterval, waar we pootje hebben kunnen baden. Hierna zijn er terug gelopen en hebben we nog wat snacks gegeten. Alle dagtoeristen, dat waren iedereen behalve Tamar en Tom, gingen weg en wij bleven dus over. Aangezien we maar een uur met de olifanten waren geweest en voor de rest een beetje bij de waterval hadden gezeten en hadden gegeten hadden we zo iets van 'wat moeten we hier nog zo lang doen?' Het was inmiddels pas 4 uur, dus we zouden nog wel 24 uur hebben. Een dag leek voldoende te zijn. We hebben wat gedronken en hoorde toen van een van de locals dat er een hond puppies had gekregen. We gingen daar kijken en zagen dat ze héél klein waren. Ze bleken ook pas een week oud te zijn. De moeder liet ons bij de puppies, zodat we die even konden aaien. Al snel zagen we dat de puppies onder de vlooien zaten, dus hebben we die proberen weg te halen.
Hierna werd er al vrij snel donker en was er geen licht, want er was geen electriciteitsnet in het dorp. De local bij wie we verbleven was teruggekomen uit een ander dorp met boodschappen en hierna zijn we hem mee gaan helpen met koken. Althans, we zijn wat groeten en de kip gaan snijden, want hij wilde allemaal dingen koken waarvan we nog nooit gehoord hadden. Het was heel erg leuk om met hem te praten, want hij kwam echt uit een dorp met een paar inwoners even verderop en hoorden dat het leven in een dorp voor hem wel zwaar is.
Hij had de taak op zich gekregen om alle oudere mensen in het dorp te verzorgen, en moest voor de rest zwaar werk doen in de rijstvelden van z'n ouders. Veel geld had jij niet, dus hij at bijvoorbeeld niet vaak vlees, dus dat zag hij als een luxe. Om af en toe geld bij te verdienen hakte hij een boom om, om het hout te verkopen. Wij denken dus dat er veel bossen sneuvelen in Azië, wat overigens ook zo is, maar hij ziet het als een extra zakcentje, wat ook wel weer begrijpelijk is.
Wij voelden ons dus wel een beetje ongemakkelijk, aangezien hij een echt feestmaal voor ons aan het klaarmaken was mét vlees en met heel veel bijgerechten. Hij heeft twee uur gekookt voor ons en we hadden veel te veel eten. Het was de bedoeling dat dat allemaal voor ons was, maar we hebben de mensen die nog over waren in het dorp mee laten eten, want er was toch genoeg en anders moesten ze rijst met bonen eten. Het is dan ook typisch om te zien dat wij als jongen toeristen toch al zo ontzettend meer geld hebben dan de oudste dorpsbewoners, die dus allemaal rijst met bonen aten, aangezien de rest te duur was. En het was ook wel dubbel dat ze dan zo ontzettend veel en lekker eten voor ons klaarmaken, wat voor de toeristen als normale maaltijd wordt gezien en voor hun als een feestmaal wat ze eens per jaar eten wordt gezien.
Tijdens en na het eten hebben we nog met de locals gepraat en vonden we het al met al een ervaring en waren we blij dat we nog een nacht waren gebleven. Om een uur of 9 waren we moe, mede doordat er eigenlijk niet veel meer te doen was en er eigenlijk amper licht was, waardoor het veel later leek. We zijn toen al gaan slapen en we sliepen in een bamboe hutje in het dorp. De dorpelingen hadden ons bed al mooi klaargemaakt, waardoor ons beeld van vriendelijke dorpsbewoners nog maar even onderstreept werd.
We sliepen daarna onder een klamboe, wat wel heel sfeervol was. We voelden ons net Tarzan en Jane midden in de jungle in ons bamboehutje met klamboe. Al met al was het een geslaagde dag, ondanks dat we het niet zeker weten wat de intenties van de dorpsbewoners met het park is. Het lijkt ons ook best wel goed geld verdienen, aangezien het een super dure activiteit is om te doen. Dus dat is voor de dorpsbewoners weer aantrekkelijk, omdat ze anders zwaar werk moeten verrichten tegen weinig geld in de rijstvelden, waardoor de vraag weer oprijst of het park er voor de mens of de olifant is. Wij hopen in ieder geval dat het voor beiden bijdraagt aan een beter leven.
Kusjes
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
